Solarigrafia to technika fotograficzna, w której otrzymujemy zdjęcia na tle śladów pozornej drogi Słońca na niebie. Wykorzystuje się w tym celu najprostszy otworkowy aparat fotograficzny, którego konstrukcja znana jest już od czasów starożytnych, pod nazwą camera obscura, łac. ciemna komnata. Szczelne pudełko po jednej stronie posiada malutki otworek (w zależności od wielkości kamery nawet wielkości 0,1 mm) a po przeciwnej papier fotograficzny, na który rzutowany jest obraz. Tradycyjny papier fotograficzny, który pokryty jest czułymi na światło związkami chemicznymi srebra, ciemnieje pod wpływem słońca.

Obszary na zdjęciu widziane okiem ludzkim jako jasne – ciemnieją na zdjęciu znacznie szybciej, niż obszary widziane przez nas jako ciemne. Dzięki prawie stukrotnie niższej czułości papieru fotograficznego, niż tradycyjnych klisz fotograficznych stosowanych w analogowych aparatach fotograficznych, możliwe jest wydłużenie czasu powstawania fotografii solarigraficznych nawet do roku czasu. Ilość wpadającego światła znacznie obniża także rozmiar otworka, stanowiącego rodzaj najprostszego obiektywu, dzięki czemu umieszczony wewnątrz papier fotograficzny nie staje się od razu czarny na całej powierzchni.

Powstajacy obraz jest skutkiem ciemnienia papieru fotograficznego, dlatego w solarigrafii nie wykorzystuje się żadnych chemikaliów do wywoływania zdjęcia. Uzyskany obraz skanuje się używając wysokiej rozdzielczości skanera cyfrowego i obrabia komputerowo w celu odwrócenia kolorów. Zapisywane linie Słońca są bardzo intensywne, wręcz “wypalone”. Miejsca gdzie linie Słońca są przerywane lub nie ma ich w ogóle na zdjęciu to dni pochmurne – solarigrafia jest więc sposobem na poglądową ocenę pogody w danym roku, właśnie po ilości zapisanych linii Słońca na fotografii.